We moeten dan ook steeds teruggrijpen naar de bepalingen voor de gewone arbeidsovereenkomsten indien andere specifiekere bepalingen (cao nr. 85, sectorale of ondernemingsakkoorden of individuele akkoorden) er niet op van toepassing zijn.
Wij geven enkele voorbeelden om dit te illustreren en herinneren aan het verschil tussen een thuisarbeider en een telewerker:
In het geval van arbeidsongeschiktheid is voor de huisarbeider uitdrukkelijk voorzien dat hij binnen de twee dagen een medisch attest aan zijn werkgever moet bezorgen, daar waar er voor de telewerker niets bepaald is. Voor deze laatste zijn de algemene bepalingen van de wet van 3 juli 1978 van toepassing, namelijk dat de werknemer niet verplicht is om aan de werkgever een medisch attest te bezorgen, tenzij deze verplichting wordt bepaald in het arbeidsreglement of in de collectieve arbeidsovereenkomst of indien de werkgever dit uitdrukkelijk vraagt.
Een ander voorbeeld: de bepalingen met betrekking tot de huisarbeider voorzien expliciet dat de bepalingen inzake tijdelijke werkloosheid wegens een technische stoornis of slechte weersomstandigheden niet op hem van toepassing zijn. Voor de telewerker is iets dergelijks niet voorzien. De algemene bepalingen van de wet van 3 juli 1978 zijn dus van toepassing net als voor een gewone werknemer, met inbegrip de bepalingen met betrekking tot de tijdelijke werkloosheid.
Natuurlijk zijn ook alle algemene bepalingen met betrekking tot de verbreking van de arbeidsovereenkomst van toepassing op de telewerker.